Bu hafta sizlerle yaşadığım bir olayı paylaşmak istiyorum.
Geçenlerde İstanbul’dan bir tanıdığımız geldi. İzmit’i iyi bilmediği için, şehir merkezinde buluştuk. Gideceğimiz yer Seka Park tarafında olduğu için, tekrar git-gel olmasın diye iki araba gitmeye karar verdik. Ben onun arabasına geçtim. Eşim de, arabasını otoparktan almaya gitti, bizim önümüze geçecek, bizde onu takip edeceğiz…
Saat 19.30 suları; yer, Vilayet binasının yanı…
Biz arabanın içinde, eşimi beklerken, kağıt mendil satan iki çocuk arabaya yanaştı.
Camı tıklattı. İstemediğimizi söyledik ama gitmediler. Sürekli camı tıklatıp, “Abla alsana, ekmek parası” vs. gibi sözler söylüyorlar…
Camı hafif araladık ”Yaptığınız yanlış ve yasak. Siz çocuksunuz, evinize gidin” dedik ama nafile.
Epey dil döktük. Ne dediysek olmuyor bir türlü gitmiyorlar.
Cama daha hızlı vurmaya başladılar. En sonunda sinirlendim “Polis çağıracağım ama” dedim cep telefonumu çıkarttım, tam 155’i arayacaktım ki “şimdi ararsam kaçarlar, polisi de boşuna çağırmış olurum ” diye vazgeçtim. Zaten umurlarında da olmadı. Hatta “Çağırırsan çağır, polis gelmez ki” diye gülüştüler.
Neyse ki eşimin arabası gözüktü. Biz de onu, takip etmek için arabayı çalıştırdık.
Fakat çocuklardan biri arabanın arkasına geçti ve biz geri geri çıkmaya çalışırken, çığlık atmaya başladı.
“Ayağını tekerin altına mı koydu? Giysisi mi sıkıştı?” diye park ettiğimiz yerden çıkamadık, durduk kaldık! Karanlık olduğu için aynadan da göremiyoruz…
Yan tarafta bekleyen bir hanım vardı, “çıkabilirsiniz, rol yapıyor. Sıkışan hiç bir şey yok” dedi de ancak çıkabildik. Çocuklar ellerinde ne varsa, (taş, sakız) arabanın üzerine attılar.
Çok geç bir saat olmamasına rağmen, şehrin göbeğinde böyle bir olayla karşılaşmak beni huzursuz etti. Keyfimiz de kaçtı açıkçası…
***
Elbette kağıt mendil satan çocuklarla, ilk defa karşılaşmıyorum. (Artık her köşe başında genç- yaşlı, kadın-erkek birçok insanın elinde 3-5 tane kağıt mendil; alsan bir türlü almasan başka) Şaşkınlığım ondan değil…
10-13 yaşlarında ki iki çocuğun, bu yaşta bu kadar arsız olması, bir şekilde bizi taciz etmeye çalışması, ellerine geçirdikleri her şeyi arabamızın üzerine fırlatmaları ve polisten çekinmemeleri, üstelik bu durumun şehrin göbeğinde olması “ Toplum nereye gidiyor?” sorusunu bir kez daha sormama neden oldu?
Bu çocukların ailesi nerede? Evde olmaları gereken bir saatte, sokakta ne arıyorlar? Gelecekte onları neler bekliyor?
Bugün on yaşlarında iken hiç çekinmeden bir arabaya taş atabiliyorlarsa, yarın büyüdüklerinde, yan bakan birine döner bıçağı ile saldırmazlar mı?
Ne dersiniz?
